Wojna przy użyciu dziecka

Dziś temat, moim zdaniem, z gatunku tych cięższych.

Chyba niewiele z nas przyzna się do tego, że używa własnego dziecka jako tarczy ochronnej, broni lub karty przetargowej. Zwał jak zwał...

Najchętniej w kontaktach z teściową.

I bynajmniej nie chodzi mi o zwykłą wymówkę od czasu do czasu dla świętego spokoju.

Mnie też się zdarza powiedzieć, że nie będzie nas, bo Młoda coś się kiepsko czuje.

Inna forma odmowy w grę nie wchodzi - nie skutkuje.

Ale dzisiaj nie będzie o tym, co wiele z nas robi dla świętego spokoju, a o wojnie toczonej za pomocą dziecka.

W wielu rodzinach dziecko jest karta przetargową, 

niemalże artylerią wytaczaną zazwyczaj w teściów (jeśli nie w męża).

Teściowa się wtrąca?

- Nie zobaczy wnuka.

Teściowa poucza?

- Nie zobaczy wnuka...

Nalega na kontakt?

- Poczeka sobie jeszcze...

A tymczasem często zacieśnia silną więź z tą drugą babcią.

Tą lepszą, w mniemaniu mamy.

Bo przecież każdej (albo prawie) matce bliżej emocjonalnie i intelektualnie do swojej matki.

To ją stawia na piedestale.

To ją uważa za autorytet w dziedzinie wychowywania i pielęgnacji dziecka.

Teściowa i wszystko co się z nią wiąże to zło.

Z racji poślubienia jej syna, niestety konieczne...

Dopóki jednak teściowa siedzi cicho, dzieckiem się zajmuje i daje pieniądze jest dobrze.

Gorzej, jeśli ta zaczyna stawiać opór, wymagać, udzielać rad lub buntować męża.

A nic nie dzieje się przypadkiem.

Jak najlepiej dopiec teściowej?

Najbardziej dotkliwie?

Skutecznie ograniczyć kontakty w wnukiem/wnuczką (niepotrzebne skreślić).

Wywieźć potomstwo jak najdalej.

Oczywiście do swojej mamusi.

Jeszcze lepiej...

Nie wywozić.

Ale mężowi zapowiedzieć, że niech tylko jej noga stanie we wspólnym mieszkaniu, tudzież jego noga, lub co gorsza, noga dziecka w jej mieszkaniu, to dziecko i ona (czyt. żona) pakują walizki i tyle ich widział.

Znacie takie przypadki?

Ja niestety tak.

Oczywiście, jak już napisałam - nic nie dzieje się bez przyczyny.

Są i takie sytuacje, kiedy awersja kobiety do teściowej jest uzasadniona, a zadra tak głęboka, że ciężko się przełamać.

W wielu przypadkach jednak jedyna winą teściowej jest to, że jest, że oddycha, że nazywa się teściową i śmie się w jakikolwiek sposób udzielać w życiu dzieci własnego syna.

Moje relacje z teściową bywają rożne.

Ogólnie są dobre - narzekać nie mogę.

A, że czasem się posprzeczamy, któraś się uniesie dumą lub tej drugiej dogada to norma.

Jednak nie wyobrażam sobie, że miałabym ograniczać Hani kontakt z babcią.

Przecież ta relacja jest ważna nie tylko dla teściowej, ale przede wszystkim, dla dziecka!

Choć bliżej mi do mojej mamy w kwestiach okołodzieciowych, to, pod warunkiem, że teściowa nie robi niczego wbrew mnie, ma dobry i częsty kontakt z wnuczką.

Nie chciałabym, żeby moje ewentualne antypatie do kogokolwiek w rodzinie (bez względu na to czy to mojej czy męża) przeszły na Hanię.

Chcę, żeby miała dobry kontakt z dziadkami, ciociami, wujkami i kuzynostwem...

Jeśli sama kiedyś stwierdzi, że ktoś ją drażni, to będzie jej osobiste odczucie i jej decyzja, nie zaś podpatrzona ode mnie.

Na koniec chciałam dodać, że nikt nie zalazł mi pod skórę i nie nadepnął na odcisk.

Post powstał po przemyśleniach, które kołatały się po mojej głowie już od dawna.

A jakie Wy macie doświadczenia w tym temacie?

Jestem ciekawa Waszych historii i opinii....

Dobrej nocy:)