O mały włos...

O mały włos nie dałam się zwariować.

W planach był zakup nocnika i przyzwyczajanie Hanuszki do gadżetu.

Tylko po co?

Po co jej to?

A mnie?

Nie potrzebny mi dodatkowy stres, czy zdążę, czy nie, czy będę miała dodatkowe sprzątanie, czy nie.

I tak mam niewiele czasu na pilnowanie.

Wiem kiedy moje dziecko robi kupę, ale wiem to w trakcie.

Nie robi kup regularnie. Raczej mało kto robi je o określonych godzinach:/

A szkoda...

Pomysł nocnikowania zarzucam dopóki Hanuszka nie dorośnie do tego. 

Ja wiem, że można wcześniej, że się da.

Tylko PO CO?

Nagminnie w przedszkolu mamy mamusie, które szczycą się, że ONO już robi na nocnik i w związku z powyższym pieluch nie ma, bo pieluchy są dla niemowląt, a ONO już nie jest.

Bo ONO proszę pani i kupkę i siusiu na nocniczek robi.

Tyle, że w domu...

A czy ONO komunikuje?

Taaaaaaaaaaak....

Jasne...

Mamusia, po obserwacjach dziecka, trwających wiele miesięcy czy lat wie, kiedy ONO będzie się sKUPiało. 

Przedszkolanki są ułomne w tej kwestii.

Zazwyczaj owocuje to notorycznie pobrudzonymi majtkami, spodniami, bluzkami (a jakże!), a nawet i podłogami....

A czy dziecko nie odczuwa wówczas stresu?

Oczywiście, że tak.

Dziecko nie wie, że pani w przedszkolu nie przewidzi jego potrzeb fizjologicznych tak jak mama w domu.

Dla niego naturalne będzie to, że osoba dorosła wie jak zareagować i co zrobić, że poda nocnik i pomoże na nim usiąść.

I jak będzie się czuło to dziecko, kiedy jego potrzeby nie zostaną zaspokojone przez opiekunkę?

A majtki będą mokre i brudne?

A dzieci będą się śmiały?

PO CO to?

Po to żeby rodzic czuł się bardziej rodzicem?

Bo dziecku to do szczęścia nie jest potrzebne.

P.S. A za przywrócenie trzeźwości w myśleniu dziękuję http://carryikurkuma.wordpress.com/ - dzięki Ci po stokroć:) Doprawdy nie wiem co lub kto mi się na mózg rzucił...