O tym jak ciężko czasem zasnąć...

Temat snu dziecka spędza ów sen z powiek wszystkich rodziców. Chyba każda z nas spotkała się z przeróżnymi dobrymi radami dotyczącymi nauki samodzielnego zasypiania...Ja ostatnio przeglądając jeden z poradników dla rodziców (takich co to są bardziej zieleni niż zieleń i obie ręce lewe do dzieci mają) na dział poświęcony właśnie usypianiu...A tam...

A tam, kilka "dobrych" rad. Przykładowo takich, by:

"niemowlę (...) układało się w łóżeczku i zasypiało zaraz po posiłku"*

lub

"Dobrze jest również, by niemowlę przywykło do zasypiania we własnym łóżeczku, bez towarzystwa, przynajmniej od momentu, gdy skończyły się kłopoty z kolką gazową"*

 Problem w tym, że niewiele dzieci zasypia bez towarzystwa kogoś bliskiego. Z reguły odłożone do łóżeczka i pozostawione samo sobie niemowlę będzie płakało. Owszem, można malca zostawić. Prędzej czy później sam padnie wycieńczony płaczem z uczuciem porzucenia.

Ci, którzy preferują tą metodę niech sobie teraz wyobrażą, że porzuca je jedyna ukochana osoba. Porzuca je, widząc ich ból, płacz, lęk czy poczucie krzywdy...No więc, z dzieckiem jest tak samo, a nawet gorzej. Dziecko nie potrafi wytłumaczyć sobie co i dlaczego się stało. Nie uświadomi samo sobie, że "mamusia i tatuś są obok ale nie reagują na mój płacz i wołania, bo chcą było samo, bym nauczyło się zasypiać z dala od nich..."

Nie można od kilkumiesięcznego dziecka wymagać, by zasypiało samo. Przejście z aktywności do fazy snu jest niezwykle trudne. Pomagają w tym rytuały, ale one same sprawy nie załatwią. Rytuały nie gwarantują nam tego, że dziecko zaśnie bezproblemowo, najlepiej we własnym łóżeczku i samo, tak jak opisują to różne poradniki...

Dziecko nie ma świadomości tego, co dzieje się z jego organizmem i że to przejściowe. Że gdy się obudzi będzie się lepiej czuło, a mamusia i tatuś będą obok. Bardzo często zasypianiu towarzyszą różne stany lękowe nad którymi malec nie potrafi zapanować. Powiązane mogą być one z tym, co dziecko przeżywało w ciągu dnia lub po prostu - z lękiem separacyjnym.

Obecność bliskiej osoby daje poczucie bezpieczeństwa, pomaga w przejściu ze stanu aktywności w stan czuwania, a dalej w stan snu. Zwykłe trzymanie za rękę, głaskanie po głowie, czy po prostu obecność ukochanej osoby sprawia, że maluszek wycisza się, czuje się pewniej i nie musi kontrolować sytuacji.

Dziecko do wszystkiego musi dorosnąć. Musi dojrzeć. Do odpieluchowania malec jest gotowy kiedy zaczyna komunikować lub wtedy, gdy jest świadomy tego, co dzieje się z jego ciałem, a raczej wewnątrz ciała.

 A kiedy maluch jest gotowy do samodzielnego zasypiania?

To sprawa indywidualna. Czy warto na siłę uczyć dziecko samodzielnego zasypiania? Czy warto dopiąć swego kosztem przyszłej samooceny dziecka? 

Wychowujmy nasze dzieci tak, jak sami chcielibyśmy być wychowywani. Traktujmy je zgodnie z zasadą "nie czyń bliźniemu, co Tobie nie miłe". Przecież to nasze dzieci, nie zwierzęta, które możemy wytresować, ani maszyny które możemy zaprogramować....

* B. Spock, M.B. Rothenberg: Dziecko